Is dat gras nou overal groener of verbeeld ik mij dat nou? Moet ik wel klagen of meer kijken naar wat ik al bereikt heb op het gebied van bloggen en ook in mijn privé leven?
Een persoonlijk stuk over wat ik zo nu en dan voel.
Gras is overal groener?
Ik heb met bloggen al diverse dingen meegemaakt, ik ben ook niet voor niets een keer gestopt en ook weer terug gekrabbeld en opnieuw begonnen. Dat was van een heel goed lopend blog met 10.000-den of zelfs nog meer unieke bezoekers, maar ik keek eigenlijk nooit zo naar die aantallen om. Ik had hier en daar flink met wat met modder gegooid, waardoor ik een gat groef voor mijzelf en weer met 0 moest beginnen.
Ik werd destijds uit de tent gelokt en dan bijt ik van mij af. En dat werd natuurlijk flink uitvergroot her en der op social media.
Goed, ik ben een mens en maak fouten.
Na mijn avontuur bij de GGZ, heb ik heel veel moeten leren, leren omgaan met kritiek, maar ook op hoe ik zelf reageer op dingen.
Dit blijft door mijn PTSS, ja daar ben ik weer, een moeilijk stuk. Het is mij niet aangeleerd, juist heel erg verkeerd. Ruzie los je op met vechten… nee, zo werkt dat dus niet, ruzie los je op door eerst te checken of er iets is en waarom die persoon boos is. Dus ik gooi niet meer zo snel met modder… ik check of bevraag steeds meer.
En dat gras aan de overkant blijft nog steeds groener!
Wat is dat gevoel dan?
Waar loop ik toch telkens tegenaan, wat voelt er dan nou zo vreselijk dat ik er buikpijn van kan krijgen?
Ik hoorde al eens dat het jaloezie genoemd word, maar dat is het niet. Ik ben gelukkig met wat ik nu heb, ik heb echte armoede gekend en voel mij juist heel rijk nu. Dus schrap die opmerking maar… nee, het is meer het gevoel van onrecht. En ik weet dat alles oneerlijk kan zijn. Dat lesje leerde ik ook bij de therapie, het leven is nu eenmaal oneerlijk!
In Afrika vechten ze om voedsel en hier gooien wij het na 1 dag THT al weg.
Het ene kind word geboren met gelijk al een studiefonds in de pocket en de ander mag blij zijn dat moeder het einde van de maand weer haalt.
Dat is een soort van lotsbestemming waar je geen controle over kan hebben.
Controle
Ik zelf ben een behoorlijke controle freak en dat werkt ook tegen mij. Zo ben ik recent gestopt met een PR bureau omdat het zo vreselijk voor mij werd dat ik berichten kreeg, erop reageerde van dat lijkt mij leuk voor mijn blog en verder dan dat kwam ik niet eens meer. Het idee dat iemand over mij deed beslissen (nou ja de bedrijven doen dat volgens hen) gaf mij een onrustig gevoel, want ik kon mij niet verdedigen, zeggen dat ik heel lief ben en erg mijn best ging doen, controle over iets hebben dus.
En daar komt een plukje groen gras naar boven, want waarom lukte anderen dat dan wel? Wat is er nou zo bijzonder aan die persoon? Als ik dan niet naar cijfers kijk, want iedereen weet dat er geknutseld word met programma’s en dat je dus via diverse sites likes kunt kopen, zelfs abbo’s kunt afsluiten… als je goed gaat kijken zie je dat het gros een buitenlandse auto rijd (hou er ff humor in)… bla bla. Wat gaat er bij mij dan fout? Ik ben daar dus totaal de controle kwijt.
Waarom zij wel en ik niet?
Dat stukje gevoel van onrecht, dat raak ik maar niet kwijt. Dat blijft pijn doen. Ik weet ook wel waar die pijn vandaan komt, want ja mijn jeugd was nou eenmaal niet te beschrijven als normaal. Opgevoed door een psychopaat en een moeder die zelf te bang was om hem eens de les te lezen. Maar ook door die opvoeding was ik als kind al een vechter, trok mijn mond open een zei waarschijnlijk kwetsende dingen. En dat deed ik niet bewust, ik had niks anders geleerd dan pijn te doen.
Ben ik dan zo’n vreselijk persoon?
Rot daarom het gras onder mijn voeten?
En als ik die vraag dan stel, dan zeg ik nee, ik vind mijzelf niet vreselijk. Ik ben behulpzaam, sta voor vrienden klaar en ook ben ik gul in het delen. Al heb ik nog maar 1 euro, die krijg je van mij.
Rot het gras? Nee ik heb tegels, flauw Sonja, maar het is wel zo dat daar weer dat gevoel naar boven komt.
Iemand heeft alles, maar pikt ook nog jouw stukje in… hoe zou jij reageren?
Ik ben dan totaal niet blij, vooral niet als er dan door liegen en bedriegen voor mijn neus alles weggekaapt word. En als je er dan wat van zegt, ben je de pineut, dingen van mij afnemen is blijkbaar heel normaal, maar voelt bij mij als ONRECHT!
Onrecht
Dit gebeurde vroeger in mijn jeugd regelmatig, de dochter van een kennis flikte dat keer op keer en wij mochten niks zeggen want het was zijn lievelingetje.
Zij kon vooral mij triggeren, want (toen wist ik nog niet dat ik later misbruikt zou worden) ik was toch het kind dat alle aandacht kreeg…
Onrecht, het gevoel dat mijn leven in haar macht heeft, ik raak er maar niet los van en dat vind ik heel erg. Ik wilde geen vechter meer zijn en ben trots op mijzelf dat ik daar heel goed van ben losgekomen. Het stukje onrecht is nu aan de beurt, want ik kan je zeggen dat je zo niet wilt leven, dag in, dag uit.
Ik besprenkel mijn gras in het hoofd met vers water en hoop dat het voor mij groener gaat worden, dat ik ook trots kan zijn op de klavertjes en madeliefjes die hun plekje vinden op mijn veldje.
Gaat het nou nog over je blog? Ik kijk altijd gewoon naar mijn eigen leven en nooit naar dat van een ander. En wat bloggen betreft, ik heb niet zoveel contact met Nederlandse bloggers! Dat scheelt!
Blog en gewone leven, het hoort bij elkaar.
Ik heb recent zoveel shit gehad,… ja ik merk dat buitenlandse bloggers veel relaxter zijn.
Hoi Sonja, ken jij de website ” het verdwenenzelf.org”?
Zeer verhelderend en steunend als je bent opgegroeid met een vader met- zoals je schrijft- een anti sociale persoonlijkheidheidsstoornis.(psychopaat/narcist)
Ik kom graag lezen op je site trouwens!
Sterkte!
Wat fijn om te horen dat daar een site over is.