Vandaag zit ik even in Memorie Lane, want sinds ik blog over fashion, ga je natuurlijk ook dingen bekijken van hey, dat droeg ik vroeger ook. Of je staat versteld van dat de trend van nu een aftreksel is van jouw eigen creaties die je vroeger aan de eettafel aan het maken was.
Kortom, Mode blijft een apart iets en daarom leek het mij erg leuk om even wat foto’s te delen van mijn kledingstijl door de jaren heen met de leren broek als rode draad.
Wanneer ik begon met mode?
In mijn jeugd had ik zelf nog niet veel keuze in hoe ik mij zou kleden, dat werd eigenlijk bepaald door mijn moeder. Een groot nadeel was natuurlijk dat ik van een tweeling ben en dat je dan als koppeltje door het leven gaat.
Ik denk dat wij hier een jaar of 4 waren, met zelfgemaakte jurkjes.
Daarbij was mijn moeder ook een thuisnaaister en dat bedoel ik dan ook echt letterlijk, want ze naaide ondergoed voor een atelier in onze woonplaats. En ze naaide ook onze kleding zelf… wij kochten eigenlijk, zoals ik mij dat kan herinneren, bijna nooit kleding in de winkel.
Ook breien was een hobby, dus ja, niet zo verwonderlijk dat wij in diverse creaties rondliepen.
Als kind heb ik mij daar nooit minder om gevoeld, echter als je naar je pubertijd toe gaat kan dit wel hele vervelende situaties opleveren. Kinderen zijn hard en we werden dan ook gepest om onze kleding.
Ik denk dat ik een jaar of 16 was toen ik eigenlijk meer zelf naar mode te kijken en te kopen. We mochten wel al wat eerder inspraak hebben in stof en patronen, maar echt zelf kopen, dat startte pas met mijn eigen inkomen.
Deze pakjes maakten onze moeder ook, met irritante kriebel wol stof… wat heb ik deze gehaat zeg!
Met leren broek hardrockend op de dansvloer
Welke stijl mij aansprak
Apart, dat was iets wat ik altijd wilde zijn, maar aan de andere kant er ook wel bij wilde horen. Pas toen ik de switch van MAVO (waar ik echt mega gepest werd om mijn kleding) naar de LEAO maakte, merkte ik dat ik daar veel meer geaccepteerd werd om wie ik was. Een heel ander soort meisjes, ook de jongens waren wat relaxter en daar kon ik dan eindelijk dragen wat ik wilde.
De punk stijl was helemaal mijn ding, nu nog steeds hou ik van studs, kralen, zilver, stoer en de leren broek! Ik weet nog dat ik een echt leren broek zelf kocht en daar zo trots op was. En ik kocht er ook nog een soort van leren trui/blouson bij, wat voelde ik mij stoer!
Ik heb mijn moeder gevraagd of ze die foto kan opzoeken… helaas is dat niet gelukt, omdat ik deze zelf heb, maar door de verhuizing van vorig jaar niet meer weet waar alle foto’s liggen.
Vroeger kregen wij geen merk kleding, ik heb daar echt van gebaald. Zodra ik mijn eigen geld verdiende ben ik toch meer merk gaan kopen!
Oeps, foutje bedankt!
Die punk periode was maar heel even en ik keerde naar een andere stijl… hardrock. Nou ja ik kreeg een vriendje van boeren afkomst en die luisteren wat vaker hardrock muziek. En daar lag ik dan met die leren broek, die mij destijds een smak geld gekost had, op de dansvloer. Alleen ik besefte niet dat die niet bestand was tegen een sliding op mijn knieën… en dat was het einde van een gave, smetteloze leren broek.
Stijl na stijl, verandering is mijn middelste naam
Bij 1 stijl blijven, dat is iets wat niet in mijn straatje past, ik wil blijven veranderen. Mijn tweelingzus is wat dat betreft altijd meer 1 geheel geweest. Die is van de casual look, zonder enige uitspattingen.
Zelf kan ik mij de ene dag kleden als een Moeke, terwijl ik de dag daarop mijn helemaal kan opdoffen tot een diva die rustig tussen de Plebs zou passen.
Jarenlang hebben wij verjaardag’s foto’s gemaakt om te kijken hoe wij zouden veranderen.
Door de jaren heen heeft mijn kledingkast dan ook allerlei aanpassingen gehad. Toen ik moeder werd, moest daar natuurlijk makkelijk zittende kleding in hangen en het liefst van die grote sweaters waar je in kon wonen.
Toch is er 1 kledingstuk die mij altijd dierbaar is gebleven… als is het niet meer die ene leren broek, er hebben ondertussen al 2 andere in de kast gehangen. Maar dit blijft mijn favoriete kledingstuk en wie weet ga ik nog een keer hardrockend de dansvloer op, alleen zal ik niet meer op mijn knieën belanden!
