Er zijn grenzen. Je voelt ze of juist niet. Als je ze voelt is dat vaak een soort onderbuik kriebel en normaal doe je dan jezelf bevragen moet ik nu dit wel of niet doen.
In mijn eigen geval is er vroeger altijd over mijn grenzen gegaan, waardoor ik dat gevoel ben kwijtgeraakt. Soms met desastreuze gevolgen. Dat is meermaals fout gegaan en dan zou je er toch van geleerd moeten hebben. Ja, graag. Echter als je gevoel uitgeschakeld is, lukt dat dus niet zo 123.
In mijn therapie ben ik superhard aan het werk geweest, ben trots op wat ik bereikt heb in de afgelopen 5 jaar. En dat is niet zonder hele pijnlijke momenten geweest.
Paul en ik hebben samen in relatie therapie gezeten. Omdat ik zoveel veranderde, was hij zijn vertrouwde maatje kwijt. Je moet dan ook daar weer grenzen leren op te zoeken. We waren beide bang geworden om bijvoorbeeld iets te vragen. Die angst zette ons op een verkeerd spoor. Angst noem ik het, maar in feite was het invullen. Lekker handig! Nou… een voorbeeld, als Paul iets op een manier zei, vulde ik al in ‘hij zal wel boos zijn’. Terwijl het een vermoeide blik was of hij het zelf niet eens in de gaten had.
Als hij thuis kwam, was ik aan het koken. Koken lijkt zo makkelijk, maar ik moet dus al die tijd bij mijn pannen blijven staan anders vergeet ik dat ik aan het koken ben. Het is voor mij een stress situatie. Dus dan komt Paul binnen, het moment dat ik een piek heb in mijn lichaam. Hij is heel gevoelig en vulde ook in, nou ze is weer lekker boos. Terwijl ik op dat moment eigenlijk zijn hulp wilde vragen.
In de therapie hebben wij dit soort zaken besproken en ook onze behoeftes op tafel gelegd. Naast het feit dat je elkaar weer moet leren kennen is het oefenen met nieuwe methodes ook wel hillarisch. Het voelt als toneelspelen, echter dat is heel normaal, het past nog niet in je nieuwe natuur.
Een stuk waar ik dus elke keer tegenaan bots is nee zeggen. Ik ben het type dat voor iedereen klaar staat. Heb je mij nodig, ik ben er.
Vooral in vriendschappen is dit mijn grootste struikelblok. Een vriendin had hulp nodig van mij met een website. Nou ik heb dat vroeger veel gedaan dus waarom niet, maar ik wilde alleen helpen met opzetten. De rest moest ze zelf doen… je raad het al? Juist vervolgens deed ik nog alles, want ze snapte het niet. Wat gebeurt er bij mij? Na 1 keer vind ik het nog prima, na 2 keer ach ja… en toen barstte mijn bom. Hop… zomaar ineens. Ik wilde geen vriendin meer zijn. Ging ruzie zoeken om zo van het ‘probleem’ af te komen.
Wat had ik dus beter kunnen doen? Ik wist dat niet, dit is mijn oude ‘overleving’. Deze keer besprak ik het in therapie en kreeg tips en adviezen mee. Vooral de tip om niet meteen ja te zeggen en eerst tegen zo’n persoon uit te leggen dat je er over na wilt denken… ‘mag dat’? Was mijn antwoord in de groep…
Je geeft jezelf hiermee tijd om over de vraag na te denken en ook te voelen of het bij je past. Heb je er wel zin in, tijd voor, maar ook is het niet te stressvol.
Ik heb het nog wel contact met deze vriendin, dus dat is naderhand nog wel enigzins besproken.
Omdat mijn therapeuten merkte dat mijn grenzen een probleem blijft, ben ik nu ingeschreven voor een 1 op 1 PMT therapie… met een man! Ik krijg al buikpijn bij het idee, echter het lijkt mij ook wel een goed idee. Kunnen ze gelijk mijn vijandigheid naar mannen wat temmen! ?
Wat is PMT?
Psychomotorische therapie: Door middel van beweging en lichaamservaring wordt het gedrag van de cliënt onderzocht, en worden er nieuwe ervaringen op het gebied van voelen en denken opgedaan door te experimenteren met ander gedrag. Bron
En dan krijg je ook nog het vervelende nieuws dat de zorgverzekering nog maar maximaal 2 jaar vergoed en ik het ‘gevoel krijg’ om op te zouten. Het is toch te zot voor woorden… ik ben nog niet klaar! Ik loop nog tegen zoveel aan.
Daarom neem ik per 1 maart een pauze met mijn blog. Het is handig om je ergens op te storten, even niet denken aan vroeger, niet denken aan pijn. Echter ik loop mijzelf weer voorbij. Ik ben verdrietig. Voel me afgewezen, niet thuis op deze wereld en zit in een flinke dip. Ik laat dat nooit zien… geleerd dat je dan ‘zwak’ bent. Ik wil niet meer naar hem luisteren (de stem van mijn vader) ik wil durven zeggen dat het nu niet lukt. Dat ik met te veel dingen bezig ben.
Dat mijn grens bereikt is…
Het word tijd dat de clown in mij, het masker af gaat zetten.
Son, wat dapper en wat goed van je. Zet jezelf maar even goed op plaats 1. Sterkte
Wat heftig zeg.
En ontzettend goed dat je er verandering aan wil geven.
Sommige mensen gaan echt voorbij aan je gevoel en grenzen. Zelfs als je die grens wel aangeeft (irritant!!!)
Heel veel succes!
X
Lieve Sonja, sommige dingen zijn vanuit mijn eigen verleden zo herkenbaar en het is keihard knokken! Maar dat kun jij, je bent echt een sterke vrouw! Petje af voor jou en heel dapper dat je de strijd aangaat. Dikke knuffel x
Wens je veel sterkte! Knap dat je hierover durft te praten!
Wat dapper dat je voor jezelf kiest <3 ik heb het de afgelopen jaren echt moeten leren na meerdere diagnoses.
Ik zie het niet aankomen. Bedankt dat je het met onze deelt. Mensen zijn ingewikkeld. Ik hoop dat je je weg vindt en heerlijk gaat bewandelen. Sterkte en hopelijk zie ik je weer. Veel liefs. xxx
Je kan het, kies voor jezelf en de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Ik zal je zeker missen!