Velen weten dat ik al enkel jaren in therapie ben vanwege een jeugd trauma. Ik hoef me daar niet voor te schamen, daar ik op dat moment nog een klein kind was toen het allemaal gebeurde. Nu ik volwassen ben krijg ik steeds vaker moeite met bepaalde manieren van mijn aangeleerde gedrag.
Het is frustrerend als je gevoel totaal tegenover je denken staat en je niet kunt handelen naar ‘normaal’ functioneren.
Vooral in de omgang met mensen heb ik ontzettend veel moeten leren. En deed ik eerst alles op een soort van automatische piloot, nu ben ik mij meer bewuster aan het worden en dat is ontzettend hard werken en zeer vermoeiend.
Recent ben ik gestart met een nieuwe behandelvorm PMT en ik kreeg daar wat vragen over. Ik zal het deze keer eens uitleggen mijn eigen ervaringen en teksten van deskundigen!
Bron: HAN.nl
Psychomotorische therapie (PMT) is een behandelvorm voor mensen met psychosociale of psychische problematiek, waarbij op methodische wijze gebruikgemaakt wordt van werkvormen gericht op lichaamsbeleving en het handelen in bewegingssituaties. De psychomotorisch therapeut richt zich op de problematiek zoals die naar voren komt in bewegingsgedrag, lichaamstaal, lichamelijke spanningen, lichaamshouding, lichaamssensaties en lichaamsbeleving. Deze aspecten zijn aandachtspunt in de diagnostiek en aangrijpingspunt voor de behandeling. Psychomotorische therapie wordt zowel aan individuele cliënten, als aan echtparen, gezinnen of groepen gegeven.
Hoe worden behandeldoelen bereikt?
Het doel van PMT is het verminderen of wegnemen van problematiek. Een psychomotorisch therapeut onderzoekt eerst de aard en oorzaak van de problemen. Hij/zij maakt op grond van diagnose en hulpvraag een behandelplan. Vanuit een ervaringsgerichte methodiek werkt hij met bewegingsvormen en lichaamsgerichte interventies. De behandeling is gericht op actuele situaties en/of gebeurtenissen uit het verleden en de hiermee verbonden gedragspatronen en conflicten. De cliënt leert zijn/haar problemen anders te benaderen en beperkingen te accepteren — > Wikipedia
Mijn ervaringen met PMT
Destijds zat ik 3 dagen per week in een traumagroep met diverse dames, allen met hun stuk trauma uit hun jeugd of het kiezen van een verkeerde partner met losse handjes of andere rare maniertjes. Kortom heel divers. In de groep zaten we allen met een ander manier van omgaan met ons trauma. Je hebt de vermijding, de willoos inschikkelijk en zoals in mijn geval de vechters.
Door de overlevingsmechanisme wordt de aandacht te veel naar buiten verlegd en de energie wordt verspild in vruchteloze discussies over bijzaken. Hoe meer iemand getraumatiseerd is, des te sterker concentreert hij zich op de buitenwereld, omdat het contact met zijn eigen innerlijke zelf te pijnlijk voor hem is. Daar zijn te veel angst-, woede-, verdriet- en schaamtegevoelens opgeslagen, waarmee een getraumatiseerd mens niet meer in aanraking wil komen. Daarom probeert hij in zekere mate de aandacht van zichzelf af te leiden. Daar heeft hij andere mensen voor nodig. Hij probeert de verwachtingen van anderen te vervullen en bemoeit zich dusdanig met de zaken van anderen alsof het zijn eigen zaken betreft. Hij verstrikt anderen in zijn eigen problemen en laat zich maar al te graag in de moeilijkheden van anderen zuigen. Tegelijkertijd ligt een getraumatiseerd mens continu in conflict met zichzelf omdat de verschillende delen in hem verschillende doelen nastreven. Het kan zo ver komen dat een mens de ergste vijand van zichzelf wordt.
(Bron tekst Frans Ruppert, “Symbiose en autonomie”).
Omdat ik dacht dat je als vechter altijd sterker bent dan die ‘andere’ watjes… ja dat was mijn denkwijze… deed ik in mijn verleden veel zonder er over na te denken. Want mijn motto was: ‘ik zal eens laten zien wat ik kan’. Dat dit gedrag voortkomt uit de eisen die mijn vader stelde heb ik nooit gezien. Tenslotte ben ik geboren in een trauma-relatie en weten mij zus en ik niet anders dan dat het allemaal zo hoorde. Mijn tweeling-zus heeft een hele andere manier gevonden van overleven en haar masker was het willoos inschikkelijk zijn. Dan doe je wat er verlangd word en uit je je niet. Daarbij kreeg ze nog de bescherming van mijn moeder. Die heb ik het overigens lang kwalijk genomen dat ik ‘vriendjes’ moest zijn met mijn vader.
Door mijn overleving heb ik nooit geleerd om grenzen te stellen. Ik walste overal overheen. Een gedrilde soldaat. Ik kende geen angst, ik moest een jongen zijn, stoer en een vechter! Ik had ook vaak ruzie op school. Werd gepest… wellicht ben ik daar zelf ook schuld aan. Omdat ik zoals je hierboven kunt lezen in de tekst van Frans Ruppert ook een persoon geweest ben die afleiding zocht. En dan maar vechten! En kon ik verdriet hebben met een ‘geldige’ reden.
Oefenen
In de groep kregen wij opdrachten om uit te voeren. Dit zijn onder andere oefeningen om op elkaar te gaan vertrouwen. Met je ogen dicht naar een muur lopen en hopen dat de ander jou op tijd laat stoppen. Of je moest dingen doen, die eigenlijk niet te doen waren, en dan werd er een halt toegeroepen en gevraagd waarom je dat ging doen, terwijl het heel gevaarlijk zou kunnen zijn. Er werd ook veel gepraat en vooral ook gevoeld. Contact maken met je lijf is iets wat alle mensen met een trauma hebben uitgeschakeld. Omdat je lijf ‘de klappen’ opving. En iets wat je niet wilt voelen is pijn, dus wordt je gevoelloos.
Bron: HAN.nl
Na 8 maanden stopte deze therapie en dan ben je ‘klaar’… maar met deze vorm van trauma ben ik nooit klaar. Trauma (PTSD) kan zo verschillend zijn en vaak begint dat al met de geboorte. Een auto ongeluk krijgen op latere leeftijd is een hele andere vorm van trauma. Ook verkracht worden is weer een andere vorm. Daarom kunnen instanties je vaak niet begrijpen. Als je iets niet hebt meegemaakt, dan is het niet voor te stellen wat er is omgegaan in het hoofd van een kind.
Omdat ik dus daarna een terugval kreeg, daardoor in een andere groep terecht kwam heb ik hier wel veel geleerd. Ik ben nu zover dat ik tot 10 kan tellen. Joh, wat is dat fijn. Ik weet ook dat ik van binnen angst ken en dat ik mag huilen. Dat ik iets mag vragen voor mijzelf, zonder dat ik een zeur ben. Dat hulp vragen ook geen schande is.
Er zijn afgelopen 3 jaar (ja zo lang zit ik alweer in deze groep) heel veel dingen veranderd en daar ben ik blij mee. Echter ik zal nooit 100% genezen, omdat de beelden gebrand staan op mijn netvlies. Als hij eens wist wat hij ons heeft aangedaan, dat is met geen miljoenen euro’s goed te maken.
Helaas het stuk grenzen stellen bleef bij mij nog een groot issue en ik ben erg blij dat ik vandaag mijn eerste echte sessie in kan. Ik heb twee weken geleden mijn intake gehad en was ook best angstig omdat ik met een man zou moeten gaan werken. Blijkt het die leuke jongen te zijn van ‘sport & spel’ uit mijn eerste trauma-groepje. Yeah! Dat was een opluchting!
Ik hoop dat ik nu aangeleerd krijg hoe ik mijzelf een halt toe kan roepen en niet overal meteen ja op zeg. Dat ik eerst een na kan denken of ik iets wel wil doen voor een ander. Want er is veel misbruik gemaakt van mijn goedheid. En het heeft me de laatste tijd uitgeput. De eerste tekens dat ik weer tegen een burn-out aanzit. Tja grenzen stellen Sonja!
Behandelplan kan zijn o.a.:
-
Running therapie voor mensen met depressieve klachten.
-
Actief of passief leren omgaan met spanning, door spel of ontspanningsoefeningen.
-
Leren omgaan met agressie en impulsen.
-
Leren omgaan met impulsgevoeligheid bij ADHD.
-
Leren herkennen en beter hanteren van stress.
-
Beter leren angsten te hanteren.
-
Omgaan met grenzen en lichaamssignalen.
-
Leren hanteren van eigen krachtige kanten in de omgang met anderen.
-
Uitzoeken wat er nu eigenlijk steeds misgaat.
Uitleg door studenten PMT van het HAN college
Ik hoop dat ik wat meer duidelijkheid verschaft heb wat nu PMT is en wat het voor mij kan betekenen!
Ik heb net je verhaal gelezen, via je red lips post. Wat heb ik een respect voor je. Altijd als ik een berichtje van jou lees ,of het nou op Ig of op je blog is, denk ik: wat een stoer wijf! Zeker als ik jou bezig zie met sporten. Maar allejezus, wat heb jij een zware tijd gehad, en nog natuurlijk. We ,,kennen,, elkaar natuurlijk alleen maar van t bloggen, maar wat ben jij een sterke vrouw( in mijn ogen) en ik heb echt echt diep respect. En t woordje respect is een woord dat ik nauwelijks gebruik. En wat zal die man van jou een sterke vent zijn! Geweldig hoe hij jou steunt, dat kan ook niet iedere partner.
Ik heb mijn man jouw compliment voorgelezen… hij kreeg er tranen van in zijn ogen! Ja… ik heb het getroffen met hem! ❤
Ik ben zo blij voor je dat je hier baat bij hebt. Het zal heel intens en zwaar zijn, maar je doet het toch maar mooi! En je bent een doorzetter, dat moge duidelijk zijn. Respect, hoor.
Ik vind dat je hartstikke goed bent en als het soms wat minder gaat is alleen maar menselijk.
Je hoeft niemand te pleasen, dus kijk uit dat je jezelf niet voorbij loopt als het ware. Je hebt een fijn gezin, vrienden en tig leuke online kennissen en dat heb je verdiend na al die ellende. Je doet het geweldig en dat kan niemand meer van je afnemen!
Brok in mijn keel babs! Lief dat je dat zegt. ❤
Wat dapper en wat goed dat je hierover schrijft! Ik vind het echt verschrikkelijk dat sommige mensen al op zo’n jonge leeftijd getekend worden voor het leven, dat zou echt niet moeten kunnen. Heel erg fijn ook dat dit jou helpt om je beter te voelen! Ik hoop voor je dat het steeds beter blijft gaan en dat je je vader steeds meer achter je kan laten. Dat verdien je!
Respect voor je blogpost en jouw verhaal, wat goed dat je dit zo openlijk schrijft hier zullen vast heel veel andere mensen baat bij hebben! En blijf doorgaan!
WAt goed dat jij hier zo hopen over bent. Je kan voor anderen een enorme steun zijn. Trots op jou!
Wat een goed artikel!
Natuurlijk mag je huilen.
Respect voor jou en wat fijn dat de therapie je goed helpt.
Fijn dat jou man je begrijpt en je steund.
Xoxo