Hallo lieverds,
Vandaag een klein persoonlijk stukje. Waarom ik af en toe niet kan bloggen. Er momenteel geen regelmaat in zit.
Hoe vervelend ik het zelf ook vind, ik moet mijn grenzen bewaken.
Sinds een tijdje merk ik dat het bloggen niet zo makkelijk gaat als dat ik wel eens voordoe, ik ben een super goede actrice. Ik een oscar kon winnen, voila. In tha pocket!
Soms moet je met je ‘nou zal ik dat dus nooit doen, ook niet in een sauna’ met je billen bloot. En ik moet bekennen dat bloggen soms zo’n moeten van mijzelf is. Het is eigenlijk een domme gedachte van mij, ik weet het, toch trap ik elke keer in mijn eigen val ‘om ergens bij te horen’.
Dat moeten van mij is uitputtend. Ik ben soms zo moe van het over mijn grenzen gaan.
Als gepest kind, getreiterde volwassene, ben ik niet altijd het populaire meisje geweest. Nu ook niet, mede door mijn harde optreden soms. En toch vind ik het fijn dat sommige bloggers zo lief zijn om mij te accepteren om wie ik ben geworden. Dat beetje liefde voel ik en geeft mij kracht om te bloggen. Want ik doe er ook toe.
Nu nog leren dat ik er ook toe doe als het een keer niet lukt om te bloggen.
Dit is het allermoeilijkste… het hier neerzetten van mijn ware gevoel, echter ik ben blij dat ik het nu eens doe. Ik ben Sonja. En ik moet meer naar mijzelf luisteren.
Recent had ik ook nog een herkeuring van het UWV, het aller ergste was dat er weer meer nadruk op mijn schouder gelegd word ipv mijn Chronische PTSD. Ze denken echt dat ik een trauma heb van een ongelukje of zo. Maar ze kijken totaal niet naar mijn dossier waar toch duidelijk 18 jaar trauma in staat. Omdat ik geleerd heb om te vechten zien ze niet wat ik heb meegemaakt. De 4 factoren (mishandeling, misbruik, psychische marteling en verwaarlozing) zijn in hun ogen ‘te genezen’… echter wat ik heb meegemaakt staat gebrand op mijn netvlies. Dit maakt mij ook zo kwaad, dat mijn concentratie momenteel nul, komma, nul is. En mijn nachtrust al weken nog erger is dan voorheen. Dat ik moe ben, is mij nu ook niet vreemd. Ik ben er echt boos om en heel verdrietig. Dit is nooit niet goed te maken…
Toch ben ik ook hard, adem halen en doorgaan… maar wie hou ik voor de gek?
Bedankt dat je even langs gekomen bent!
Liefs Sonja
Ik vind het knap dat je je gevoelens met ons durft te delen. Doe wat voor jouw het beste is en we zien wel wanneer we weer iets van je horen. Ik blijf je zeker volgen.
Don’t wait for the perfect moment, take this moment and make it perfect.
Dikke kroel meid, en ik blijf je volgen. Je bent een topper ??
Wat ontzettend rot dat je niet lekker in je vel zit en zo moe bent. Dan zijn de dagen zwaar. Helaas herkenbaar.
Dikke knuffel!
Knap dat je dit met ons deelt. Kan mij voorstellen dat het een ontzettend moeilijke tijd is en zo frustrerend als je niet serieus wordt genomen.
Grenzen bewaken is belangrijk, alleen al voor jezelf en goed voor jezelf zorgen. Herken wel heel veel in wat je schrijft hoor. Willen bloggen maar niet altijd kunnen en dan toch moeten.
Vergeet 1 ding niet: je bent een geweldige en ontzettend lieve vrouw. Jouw berichtjes doen mij altijd heel veel en ik denk velen met mij. Dikke kus voor jou, voor de vrouw die jij nu bent. En als mensen dat niet accepteren, f*ck them!
Take your time sis, keer op keer heb je bewezen dat je dit soort tegenslagen de baas kan zijn. En heel belangrijk (iets wat je volgens mij al prima doet) toegeven aan je gevoelens en niet gewoon doorgaan. Ik hoef je niet te vertellen dat je gegroeid bent tot wat je nu bent en groeien doen we allemaal nog. Ik vind je een toppertje, blijf doorgaan zoals je nu doet en dan kom je hier ook overheen. Ik weet het zeker. Iets met #powerwoman 😉 liefs en dikke kus, Xxxxx Mandy
Als iets echt moeten wordt, dan is het inderdaad niet leuk meer om te doen… Vraag je af waar je hart echt ligt en probeer je daar op te focussen. Als je het schrijven te zwaar vindt dan kan je bijvoorbeeld meer op Instagram gaan doen, een look, iets met fashion of desnoods fitness tips. Want het zal blijven kriebelen, volgens mij moet je, als je gewend bent om te bloggen, ook best wel afkicken. Het erbij willen horen snap ik wel, al ik heb er niet zoveel last meer van, ik ga mijn eigen weg.En dat bevalt mij prima.
Dat met dat UWV is gewoon klut, ook zij begrijpen niet dat mensen met zo een heftig verleden anders in hun schoenen staan… en daarbij komt dat banen voor 40plussers ook niet echt voor het oprapen liggen. Moeilijk hoor. Sterkte en probeer toch wat rust te pakken. (goed advies van iemand die ook zijn rust nooit pakt…not ;))
Respect dat je dit deelt. Doe rustig aan he! Wij blijven je toch wel volgen. Je bent een kanjer!❤️??
Ik kan me je frustratie, op een ander vlak dan, zo goed voorstellen. En de stress die daarbij gepaard gaat is vreselijk vermoeiend. En dan kun je niet slapen, niet normaal nadenken, niet blij zijn. Moeten is trouwens wel een van de eerste dingen die tijdens mijn revalidatie veelal werd besproken. Hou op met t moeten, alleen nog maar genieten zeiden ze. Makkelijk gezegd he. Ik denk aan je. Niet dat dat ook maar iets helpt….maar ik doe het wel!
Rustig aan Sonja, goed om jezelf denken 😉 Jammer dat ze er zo over denken bij het UWV!